Ένα δέντρο μεγαλώνει στην Κίνα

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας Κινέζος χωρικός καθόταν να ξεκουραστεί απ' το σκάψιμο στο χωράφι, με μια πέτρα στο χέρι, και τα μάτια του ξαφνικά στάθηκαν πάνω σ' ένα δέντρο.

Το κοίταξε, το ξανακοίταξε, ώσπου η καλλιτεχνική του φλέβα μίλησε στο χέρι του, το χέρι του μίλησε στην πέτρα, εκείνη πάλι μίλησε στο χώμα και σχεδίασε εκεί πάνω ένα απλό σχέδιο που αναπαριστούσε μινιμαλιστικά τη μορφή του δέντρου.

Έκτοτε, όποτε ο Κινέζος ήθελε να γράψει ένα γράμμα στην οικογένειά του που να περιέχει τη λέξη "δέντρο", έφτιαχνε το ίδιο σχέδιο, κι έτσι έκαναν και τα παιδιά του, και τα παιδιά των παιδιών του, μόνο που ο καθένας τροποποιούσε λίγο το σχέδιο για να γίνει πιο απλό και πιο εύκολο στη γραφή:

Πρώτο είναι το σχέδιο του πατέρα.

Από κάτω, το　σχέδιο του γιου,

Το εγγόνι απ' όσο φαίνεται είχε μια αδυναμία στις καμπύλες

 Και το δισέγγονο έγραψε ιστορία, μιας και το ιδεόγραμμα αυτό χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να αναπαραστήσει την έννοια "δέντρο" στα Κινέζικα.

Ο δε Ιάπων ξάδελφος το είδε, του άρεσε και το χρησιμοποίησε και αυτός για τον ίδιο ακριβώς σκοπό.

Στη γη όμως, εκτός από δέντρα μεμονωμένα, υπάρχουν και δάση, και ο Κινέζος ένιωσε κάποια στιγμή την ανάγκη να γράψει και γι' αυτά. Έφτιαξε λοιπόν ένα ιδεόγραμμα που αποτελείται από τρία δέντρα, λίγο στριμωγμένα μεταξύ τους, αλλά κατά τ' άλλα αγαπημένα:　森  

Αλλά εκτός απ' το μεγάλο δάσος, όπως δείχνει η εικόνα από πάνω, υπάρχει και το μικρό δάσος, όπως δείχνει αυτό το ιδεόγραμμα που σημαίνει δασύλλιο: 林

Όταν συνδύασε ο Κινέζος τα δύο παραπάνω ιδεογράμματα μεταξύ τους, έφτιαξε μια νέα λέξη που σημαίνει δάση: 森林

Τόσο στα Κινέζικα λοιπόν, όσο και στα Ιαπωνικά ένα ιδεόγραμμα αποτελεί μόνο του μια λέξη, όταν όμως συνδυαστεί με ένα άλλο, αποτελεί κομμάτι μιας νέας σύνθετης λέξης.

Κι έτσι τόσο για τους Ιάπωνες όσο και για τους Κινέζους "γράφω" και "ζωγραφίζω" είναι δυο έννοιες πολύ κοντινές. Με αυτή δε τη λογική έζησαν και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα εδώ και πολλά πολλά χρόνια.