Κινέζικος Μύθος: Το βατράχι ζει στο πηγάδι χωρίς να ξέρει για τον ωκεανό

Σ΄ ένα παλιό πηγάδι ζούσε ένα βατράχι. Εκεί που έπαιζε κοντά στο πηγάδι λοιπόν, συνάντησε μια θαλάσσια χελώνα. Και τότε της είπε με περηφάνια:

«Στο πηγάδι που ζω είναι πολύ ωραία ξέρεις. Στέκομαι στην άκρη του πηγαδιού, δίνω ένα σάλτο και άντε πάλι απ’ την αρχή, κι έτσι παίζω. Κι αν μετά κουραστώ, μπαίνω σε μια κοιλότητα μέσα στο τοίχωμα του πηγαδιού κι εκεί ξεκουράζομαι. Άλλες φορές πάλι επιπλέω στο νερό και αφήνω να προεξέχει μόνο η μύτη μου, έχει κι αυτό την πλάκα του.  Το καλύτερο όλων όμως είναι να κόβεις βόλτες μέσα στη μαλακιά λάσπη. Τα άλλα βατράχια και οι φρύνοι δε με φτάνουν ούτε στο μικρό μου δαχτυλάκι σου λέω. Γιατί εδώ είναι το πηγάδι μου και κάνω ό,τι θέλω όποτε το θέλω. Κι εσύ όποτε θες μπορείς να έρχεσαι ξέρεις»

Έλα όμως που η χελώνα με το ζόρι κατάφερε να χωρέσει το αριστερό της πόδι στο πηγάδι, ούτε λόγος βέβαια για το δεξί. Τότε, αφού δίστασε για λίγο, έκανε ένα βήμα πίσω και μίλησε στο βατράχι για τη θάλασσα.

«Η θάλασσα είναι πλατιά όσο δεν πάει άλλο, και βαθιά πάλι όσο δεν πάει άλλο. Τα πολύ παλιά χρόνια είχε πιάσει ένας κατακλυσμός που συνεχίστηκε ασταμάτητα για 10 χρόνια και  για 9  ολόκληρα χρόνια, αλλά το νερό της θάλασσας δεν αυξήθηκε σχεδόν καθόλου. Και αργότερα, για 8 χρόνια και για 7 ολόκληρα χρόνια έπιασε μια μεγάλη ξηρασία, και τότε το νερό της θάλασσας δε μειώθηκε σχεδόν καθόλου. Είναι πραγματικά πολύ ωραία να ζεις στη θάλασσα σου λέω»

Ο βάτραχος ξαφνιάστηκε και κατάπιε τη γλώσσα του.

Και από τότε η έκφραση "το βατράχι ζει στο πηγάδι χωρίς να ξέρει για τον ωκεανό"  χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι οι άνθρωποι που κλείνονται στο μικρόκοσμό τους δε διαθέτουν ευρύτητα σκέψης.

 井の中の蛙大海を知らず
(i no naka no kawazu taikai wo shirazu)