Το φάρμακο του Κάππα ( Γιαμανασι)

Κάποτε ζούσε ένας γιατρός που τον έλεγαν Μορικιγιο Μοντονοκαμι και υπηρετούσε τον άρχοντα  Σινγκεν Τακεντα. 

Κι ενώ μια μέρα ο Μορικίγιο διέσχιζε το ποτάμι καβάλα στ’ άλογο, το ζώο ξαφνικά σταμάτησε.

«Ε;»

Με το που κοιτάζει κάτω ο Μορικίγιο τι να δει; Ένα μακρύ κιτρινοπράσινο χέρι είχε ξεφυτρώσει μέσα απ’ το ποτάμι και είχε αρπάξει γερά το πόδι του αλόγου.

«Πάρ’ το χέρι σου!»

φώναξε ο Μαρικίγιο, αλλά το κιτρινοπράσινο χέρι δεν έλεγε ν’ αφήσει το πόδι του αλόγου. Τότε ο Μορικίγιο έβγαλε το σπαθί απ’ τη ζώνη κι έκοψε το χέρι.

Έτσι το άλογο μπόρεσε να κινηθεί, διέσχισε το ποτάμι κι έφτασε στην απέναντι όχθη. 

«Τι χέρι ήταν πάλι αυτό;»

Ο Μορικίγιο κατέβηκε απ’ τ’ άλογο, και είδε ότι στο πόδι του ήταν ακόμα κολλημένο το κιτρινοπράσινο χέρι. Τώρα που το έβλεπε καλά, αυτό έμοιαζε με χέρι Καππα (καλικάντζαρος του νερού).

Σκέφτηκε χαρούμενος,

«Για δες σπάνιο πράγμα που απέκτησα!» 

και βγάζοντας το χέρι απ’ το πόδι του αλόγου, το πήγε στο σπίτι του.

Λοιπόν, εκείνο το βράδυ, εκεί που ο Μορικιγιο κοιμόταν, κάποιος μπήκε κρυφά στο δωμάτιο.

«Ποιος είσαι; Λέγε! Τ’ όνομά σου!»

πετάχτηκε αρπάζοντας το σπαθί που φύλασσε στο προσκεφάλι του, και «αυτό» απάντησε:

«Περιμένετε σας παρακαλώ. Είμαι το Κάππα, απ’ το μεσημέρι»

«Πώς; Το Κάππα;»

Ανοίγει το φως ο Μορικίγιο και βλέπει  ένα Κάππα που του έλειπε το ένα χέρι να κάθεται.

«Τι δουλειά έχει εδώ ένα Κάππα;»

«Μάλιστα, θα σας πω. Η αλήθεια είναι πως ήρθα να μου επιστρέψετε το χέρι μου. Δε θα ξανατραβήξω το πόδι του αλόγου σας, γι’ αυτό σας παρακαλώ, δώστε μου πίσω το χέρι μου»

«Δεν υπάρχει περίπτωση! Μήπως θες να σου κόψω και το άλλο;!»

«Όχι σας παρακαλώ, κάντε μου τη χάρη! Αν μου επιστρέψετε το χέρι, θα σας μάθω τη συνταγή για το πιο δυνατό φάρμακο που επουλώνει πληγές στην Ιαπωνία»

«Τι μου λες; Το πιο δυνατό φάρμακο στην Ιαπωνία;»

«Μάλιστα. Εγώ το έφτιαξα και είναι το πιο δυνατό φάρμακο στην Ιαπωνία. Αυτό εδώ είναι» είπε το Κάππα και του έδειξε ένα όστρακο που είχε μέσα το φάρμακο. Είχε το ίδιο κιτρινοπράσινο χρώμα με το Κάππα και ήταν πολύ κολλώδες.

«Αν είναι έτσι όπως τα λες, να κολλήσεις το κομμένο σου χέρι εδώ μπροστά μου. Μπορείς;»

«Μάλιστα, είναι πολύ εύκολο»

Μόλις του έδωσε ο Μορικίγιο το κομμένο χέρι, το Κάππα έβαλε στην πληγή μπόλικο  φάρμακο απ’ το όστρακο, και το κόλλησε στο σώμα του όπως πριν.

«Ορίστε, έτσι γίνεται»

Γύρισε δυο φορές το χέρι του γύρω-γύρω, κι έδειξε το σημείο που το ένωσε το σώμα στον Μορικίγιο. Δεν υπάρχει ίχνος πληγής πια στο χέρι.

«Μάλιστα. Πράγματι αυτό το φάρμακο κάνει καλή δουλειά. Θα μου μάθεις λοιπόν να φτιάχνω αυτό το νούμερο ένα φάρμακο στην Ιαπωνία;»

«Μάλιστα»

Το Κάππα του έμαθε πώς να φτιάχνει το φάρμακο με κάθε λεπτομέρεια.

 Ο Μορικίγιο το έβαλε καλά μέσα στο κεφάλι του και τότε, μέσα στη μεγάλη του χαρά που είχε μάθει το πιο δυνατό φάρμακο στην Ιαπωνία είπε:

«Κάππα, πες μου, θες να πιούμε ένα ποτηράκι σακέ;»

κι εκεί που πήγε να σηκωθεί να φέρει το σακέ, άνοιξε ξαφνικά τα μάτια του.

«Στο καλό, όνειρο ήταν;»

Όταν κοίταξε στο πάτωμα, το χέρι του Κάππα  δεν ήταν πουθενά.

«Τι στο καλό!»

Πετάχτηκε ο Μορικίγιο και βγήκε στην αυλή. Εκεί υπήρχαν σα σταγόνες εδώ κι εκεί οι πατημασιές του Καππα που είχαν το σχήμα φύλλων σφενταμιού.

«Δεν ήταν όνειρο λοιπόν;»

Την επόμενη, ο Μορικίγιο έφτιαξε το φάρμακο που του έμαθε το Κάππα και πήγε στην έπαυλη του Σινγκεν. Κι εκεί, έβαλε το φάρμακο στους πληγωμένους σαμουράι. Και τότε τα τραύματα εξαφανίζονταν σα να ήταν ψεύτικα, και οι πληγές έκλειναν στο πι και φι.

«Πράγματι είναι το καλύτερο φάρμακο στην Ιαπωνία»

Ύστερα ο Μορικίγιο παραιτήθηκε απ’ το σπίτι του Σίνγεν, έγινε φαρμακοτρίφτης, έδωσε στο φάρμακο το όνομα «το φάρμακο του Καππα» και άρχισε να το πουλάει.

Κι έτσι «το φάρμακο του Καππα» απέκτησε γρήγορα φήμη καλή, και απ’ όλη τη χώρα έρχονταν οι πληγωμένοι άνθρωποι να το αγοράσουν. Χάρη σ’ αυτό, το μαγαζί του μεγάλωνε συνεχώς και από τη συνταγή που άφησε πίσω του μετά το θάνατό του, το μαγαζί συνέχισε να ανθίζει για πολλές γενιές.
　

(カッパのきず薬)