Winter Garden : Ιαπωνική Μικροπόπ

Έργα 14 Ιαπώνων καλλιτεχνών φιλοξένησε το ίδρυμα Θεοχαράκη το καλοκαίρι, και ομολογουμένως ήταν μια έκθεση που άξιζε την επίσκεψη. Είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια (και μάλιστα λίγα) η αίσθηση που αφήνει μια τέτοια εμπειρία, αλλά αξίζει τον κόπο η προσπάθεια - προσπάθεια καθαρά υποκειμενική σε όλες της τις εκφράσεις.

Στον πρώτο όροφο της έκθεσης λοιπόν, είδα έργα που παραπέμπουν σε χρώματα και σχήματα προηγούμενων δεκαετιών, συνδυασμένα με τεχνικές πιο μοντέρνες,

αλλά και πιο λιτά και παιχνιδιάρικα όπως το σχέδιο με ολισθήσεις γάτας  (Ταμ Οτσιαϊ)

Ο επόμενος όροφος φιλοξενούσε έργα που παρέπεμπαν στην μάνγκα κουλτούρα, όπως "η άχρηστη σπηλιά" του Μαχομι Κουνικατα (απίθανος συνδυασμός χρωμάτων και σχεδίου)

Η μεγάλη αισθητική έκπληξη όμως με περίμενε στον τελευταίο όροφο. Εκεί η όραση δεν αρκούσε  για να επικοινωνήσω με το έργο του καλλιτέχνη, κι έτσι χρειάστηκε να αφιερώσω περισσότερη προσοχή, χρόνο και...όρεξη στα δρώμενα. Θα γράψω ψέματα αν ισχυριστώ ότι όλα τα έργα με ευχαρίστησαν το ίδιο. Σε μερικά δεν αφιέρωσα περισσότερα από δέκα δευτερόλεπτα, εκμεταλλευόμενη έτσι την ελευθερία που έχω ως κοινό απέναντι στον (μοντέρνο) καλλιτέχνη: να είμαι το ίδιο ( ή ίσως και περισσότερο) καπριτσιόζα από το δημιουργό. Θα αναφερθώ όμως σε 3 τα οποία στη χειρότερη περίπτωση θα έλεγα ότι με διασκέδασαν και μου ανέβασαν τη διάθεση, και στην καλύτερη ότι με προβλημάτισαν.

              Ξεπερνώντας λοιπόν την αμηχανία του άσχετου που δεν έχει ξαναδεί μπροστά του "διαδραστική" τέχνη, πήρα στα χέρια μου τα ακουστικά και έκλεισα τα μάτια.     

 

Το πρώτο έργο που με εντυπωσίασε πολύ συμπεριλάμβανε ένα μικρό πικ-απ και έναν δίσκο φτιαγμένο από πάγο. Ο δίσκος παίζει στο πικ-απ κανονικά, μέχρι που η μουσική χάνεται σιγά-σιγά στον ήχο της βελόνας πάνω στον πάγο που λιώνει, καθώς ο θόρυβός της τελευταίας αυξάνεται σταδιακά εις βάρος της πρώτης.(Ρυοτα Γιαγκι)

ο δίσκος από πάγο

Στο δεύτερο είδα μπροστά μου να κυλούν τυπικές εικόνες που θα δω και στο σπίτι μου αν επιχειρήσω να κάνω ζάπινγκ, μόνο που  ακριβώς εκεί παρεμβαλλόταν το χέρι του καλλιτέχνη, ο οποίος με έναν μαρκαδόρο, ζωγράφιζε πάνω στις κινούμενες παραστάσεις της οθόνης. Το χέρι του έτρεχε, άλλοτε σαν να ήθελε να προλάβει να σχεδιάσει πάνω στις βασικές γραμμές του προσώπου ενός παρουσιαστή, άλλοτε να κυκλώσει τα κομμάτια της οθόνης (που τον ενδιέφεραν;) ή να εκφράσει με γραμμές τις σκέψεις του σχετικά με τους δυο εκφωνητές ειδήσεων, πράγματα που περνούν απ΄το κεφάλι μας όταν βλέπουμε τηλεόραση αλλά δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε διάθεση ούτε μαρκαδόρο για να τα εκφράσουμε, μια πρώτη μορφή αλληλεπίδρασης με το αποβλακωτικό αυτό μέσο, που έδρασε τουλάχιστον πάνω μου αγχολυτικά (και ας ήμουν πάλι ο αποβλακωμένος ακροατής). (Σπηλιά Κούρου, Ταροο Ιζουμι)

Τέλος, ένας καλλιτέχνης που φτιάχνει απλά σχέδια με μαρκαδόρο σε ένα λευκό χαρτί, τα βάζει να επιπλεύσουν στο νερό και μου δείχνει πώς τρέχει και εξαφανίζεται το μελάνι και η ζωγραφιά απ' το πιτσίλισμα του νερού που προκαλεί μια πέτρα την οποία ο ίδιος πετάει κοντά στη ζωγραφιά του...(Λευκή Αρκούδα, Τάροο Ιζουμι)

Το πρώτο είναι λίγο δύσκολο, αλλά τα δύο τελευταία μπορούμε να τα κάνουμε και στο σπίτι, έτσι για να θυμηθούμε λίγο πόσα πολλά παιχνίδια μπορούμε να παίξουμε με τις αισθήσεις μας, και πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος σε σχέση με αυτές. 

Ευχαριστούμε τους ανθρώπους που μας δίνουν τέτοιες προσιτές ευκαιρίες επαφής με μορφές τέχνης που ξεμπλοκάρουν τη σκέψη!