Ποιος το 'κανε λοιπόν;

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν βουνίσιο ναό, ζούσαν ένας μοναχός και ο έξυπνος νεαρός μαθητευόμενός του.

Μια μέρα, ο μοναχός ανακάλυψε τον λευκό τοίχο του ναού μουτζουρωμένο και τότε έβαλε τις φωνές στα παιδάκια που έπαιζαν εκεί γύρω:

"Κοιτάξτε θέαμα! Ό,τι και να λέω εγώ δεν έχει σημασία! Πείτε μου τώρα γιατί στο καλό μουτζουρώσατε τον τοίχο! Ποιος το 'κανε αυτό λοιπόν!"

Καμία απάντηση. Τα παιδιά κοιτάζονταν μεταξύ τους αλλά κανένα δε μιλούσε.

Κι έτσι λίγες μέρες μετά, αν και ο μοναχός και ο μαθητευόμενός του έσβησαν τις μουτζούρες, πάλι κάποιο απ' τα παιδάκια τον μουτζούρωσε.

Ο μοναχός θυμωμένος, μάζεψε τα παιδιά που έπαιζαν εκεί γύρω και πήγε να τα μαλώσει, αλλά εκείνη τη στιγμή έφτασε τρέχοντας ο μαθητευόμενός του.

"Περιμένετε! Όσο και να βάζετε τις φωνές, τα παιδιά δεν πρόκειται να ομολογήσουν. Αφήστε το σ' εμένα σας παρακαλώ" είπε και γύρισε στα παιδιά χαμογελώντας:

 "Αυτή η ζωγραφιά είναι πολύ ωραία για να την πεις μουτζούρα! Και την προηγούμενη, και αυτή, θα πρέπει να τις έφτιαξε κάποιος που έχει πολύ ταλέντο! Ποιος στο καλό τα κατάφερε και ζωγράφισε τέτοιο πράγμα;"

Και τότε ένα απ' τα παιδιά σήκωσε περήφανα το χεράκι του.

"Εγώ τις έφτιαξα και τις δυο τις ζωγραφιές!"