Αειθαλή και Φυλλοβόλα

Μια φορά κι έναν καιρό, το σπουργίτι και το κοράκι πήγαν στο δάσος. Εκεί ζήτησαν απ' τη βελανιδιά να τους φιλοξενήσει για ένα βράδυ.

"Δεν προσφέρω κατάλυμα σε τύπους σαν εσάς" αρνήθηκε η βελανιδιά.

Τότε έφτασε εκεί ένας θεός και της είπε:

"Έλα τώρα, δεν είναι σπουδαίο πράγμα, για ένα μόνο βράδυ"

Όμως η βελανιδιά κούνησε το κεφάλι της και απάντησε:

"Δε με νοιάζει και που είσαι θεός. Ειδικά αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψω! Εμένα η θέση μου ανάμεσα στα άλλα δέντρα είναι πολύ υψηλή. Δεν είμαι ό,τι κι ό,τι! Αν μου λεγες για κανέναν γερανό ή γεράκι που είναι και αυτά πουλιά με υψηλή θέση, να το σκεφτώ, αλλά όχι δα για το σπουργίτι και το κοράκι"

"Μόνο γι΄αυτή τη φορά"

"Για καμία φορά"

¨Με καμία δύναμη;"

"Με καμία δύναμη"

Ακόμα και ο θεός θύμωσε με τη συμπεριφορά του δέντρου.

"Δε μου αφήνεις λοιπόν επιλογή. Στο εξής το χειμώνα δε θα έχεις φύλλα. Είμαστε σύμφωνοι;"

"Όπως σας αρέσει"

"Θαυμάσια! Εσείς οι δυο ελάτε μαζί μου. Πάμε να ψάξουμε αλλού"

Ο θεός πήρε μαζί του τα δυο πουλιά και πήγε στον κέδρο, στο πεύκο και στο κυπαρίσσι.

"Ξέρετε, συνέβη αυτό και αυτό και τα πουλιά δεν έχουν πού να μείνουν. Μπορείτε να τα φιλοξενήσετε;"

Και τα τρία δέντρα απάντησαν με χαρά:

"Φυσικά, μπορείτε να μείνετε όσο θέλετε!"

Ο θεός χάρηκε πολύ με την απάντηση και τους είπε:

"Βλέπω ότι έχετε πολύ καλές προθέσεις! Θα σας ανταμείψω λοιπόν. Τα φύλλα σας θα τα κρατάτε όλες τις εποχές του χρόνου" 

Αυτός είναι και ο λόγος που η βελανιδιά χάνει τα φύλλα της το χειμώνα, ενώ τα άλλα τρία δέντρα είναι αειθαλή.