Host Clubs: Καζανόβα αγάπη μου!

 Ζητείται νέος, ωραίος και άφραγκος.

Τα host clubs, είναι νυχτερινά κέντρα με target group το γυναικείο πληθυσμό. Η κυρία μπαίνει στο μαγαζί, και από έναν κατάλογο με φωτογραφίες νεαρών αντρών, διαλέγει αυτόν που της αρέσει περισσότερο. Είναι μια κρίσιμη επιλογή, καθώς αυτός ορίζεται στο εξής πια επισήμως συνοδός της μέσα στο μαγαζί:  την επόμενη φορά δε μπορεί να ζητήσει άλλον.

Η κυρία κάθεται στον καναπέ κι εκεί έρχεται να την υποδεχτεί ο hoster που διάλεξε. Θα παραγγείλει ακριβό κρασί ή σαμπάνια -αν θέλει να τον κρατήσει κοντά της αρκετή ώρα-, αλλιώς το πουλάκι θα πετάξει σε άλλο τραπεζάκι. Ο hoster, αν τον ποτίσεις καλά (βλ dom perignon), γίνεται ο πιο πιστός σου σύντροφος: θα ακούσει όλα σου τα βάσανα και τις στενοχώριες, θα σε συμβουλέψει, θα σου πει γλυκόλογα, θα σε επιπλήξει, θα σου τάξει τον ουρανό με τ' άστρα, θα τραγουδήσει, θα, θα, θα... το μόνο που δε θα κάνει μαζί σου (σύμφωνα με την επίσημη πολιτική τουλάχιστον) είναι σεξ. 

Το πρώτο μπαρ του είδους έκανε την εμφάνισή του το 1965 στο Τόκυο, εκεί που άλλοτε ήταν το περίφημο καμπαρέ "Minato no hana" (το άνθος της πρωτεύουσας). Το άνθος ξαναγεννήθηκε ως "Naito Tokyo" (naito σημαίνει νύχτα ή ιππότης) όπου σε μια μεγάλη αίθουσα αρσενικοί δάσκαλοι δίδασκαν χορό σε γυναίκες. Εκτός απ' την αίθουσα αυτή, υπήρχε και ένα σαλόνι, όπου οι κυρίες κάθονταν στους καναπέδες για να ξεκουραστούν. Σιγά-σιγά καθιερώθηκε η δυνατότητα, το διάλειμμα να γίνεται παρατεταμένο και με τη συνοδεία του δασκάλου (το πουρμπουάρ απαραίτητη προϋπόθεση) οι κυρίες περνούσαν το χρόνο τους εκεί πίνοντας και κουβεντιάζοντας. 

Ήταν μια εποχή που ενώ πολλές γυναίκες ένιωθαν έντονη την ανάγκη για διασκέδαση, ο salary-man άντρας τους δούλευε απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ και δε μπορούσε να τις ευχαριστήσει. Ένα τέτοιο μέρος λοιπόν προσφερόταν ιδανικά για την κάλυψη τέτοιου είδους (και όχι μόνο) αναγκών εύπορων μοναχικών γυναικών, κι έτσι μετά το Naito Tokyo, ακολούθησαν και άλλα. Αρχικά η αμοιβή των νέων που ασχολούνταν με το επάγγελμα ήταν πενιχρή κι εκείνοι που μπορούσαν να ζήσουν από μια τέτοια δουλειά ελάχιστοι. Ο πρώτος που λέγεται ότι έδωσε καθοριστική ώθηση στο επάγγελμα και τη βιομηχανία αυτή είναι ο Τακεσι Αϊντα.

Σήμερα ένας επιτυχημένος hoster είναι συχνά και ιδιοκτήτης host club, ενώ αντίστοιχα υπάρχουν μαγαζιά με γυναίκες εργαζόμενες που απευθύνονται σε άντρες, καθώς και άλλοι τύποι για τους οποίους δε θα μιλήσουμε εδώ. Οι θαμώνες δεν είναι μόνο κοινοί θνητοί, αλλά και πολιτικοί, καλλιτέχνες, κάθε είδους δημόσια πρόσωπα.

Κάθε χρόνο δε, διοργανώνεται το Host Grand Prix, ένα είδος καλλιστείων για hosters, κι εδώ μπορείτε να δείτε τον περσινό νικητή:

Όσοι θέλετε να διαπιστώσετε πόσο ωραία είναι να πηγαίνει κανείς σε ένα τέτοιο μέρος (γιατί ακριβό είναι σίγουρα) μπορείτε να παρακολουθήσετε λίγο απ' το παρακάτω βίντεο:

Οι ζωές των αντρών αυτών δεν είναι ευχάριστες. Είναι υποχρεωμένοι να καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες αλκοόλ (οι σαμπάνιες που ανοίγονται απ' τις κυρίες πρέπει με κάποιο τρόπο να αδειάσουν ώστε να παραγγείλουν καινούριες), και ταυτόχρονα να διασκεδάζουν την πελάτισσα με κάθε δυνατό τρόπο. Ψυχοθεραπευτές-κλόουν ξενύχτηδες με κατεστραμμένο συκώτι λοιπόν, καθόλου αξιοζήλευτοι, αλλά είναι σίγουρο πως αναβιώνουν με το δικό τους τρόπο, το θεσμό της γκέισας.

Η εκλεπτυσμένη και πρόσχαρη παρέα βλέπετε εκτιμάται δεόντως και πληρώνεται αδρά στη Χώρα του Ανατέλλοντος.