Ο Κοκκινογένης (1965)

βλ πρωτότυπο άρθρο εδώ, για το thecinema.gr

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κουροσάγουα διασκευάζει ή ίσως ορθότερα ξαναγράφει λογοτεχνία. Με ιδιαίτερη αδυναμία καθώς φαίνεται στον Ντοστογιέφσκι αλλά και στους κλασικούς Ιάπωνες συγγραφείς, με την υπομονετική του κάμερα και τις μοναδικά εκφραστικές ερμηνείες από αλλόκοτα πρόσωπα, καταγράφει ιστορίες εξαθλίωσης και ελπίδας, αυτή τη φορά στον Κοκκινογένη, μια ταινία τριών ωρών και πέντε λεπτών που κυλάει όμως σαν μικρού μήκους. 

Ένας φιλόδοξος νεαρός γιατρός έρχεται αντιμέτωπος με την εξαθλιωμένη πραγματικότητα της Ιαπωνίας του 19^ου αιώνα, όταν προς απογοήτευσή του διορίζεται σε δημόσιο νοσοκομείο, και υπό την καθοδήγηση του κοκκινογένη ιατρού Τοσίρο Μιφούνε συνειδητοποιεί μέσα από την τριβή του με τους κοινούς θνητούς πως η ομορφιά της ζωής δεν εξαρτάται ούτε στο ελάχιστο από τα χρήματα και τη δόξα, αλλά στάζει χρυσός αργά ανεπαίσθητα κοπιαστικά μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις.

Χωρίς να γίνεται διδακτικός στο απλοϊκό ύφος που μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες του 60’, σκιαγραφώντας σκηνές θανάτου – μοναδικά προοδευτική η σκηνή της εγχείρισης, ίσως όμοια ωμότητα δεν έχουμε δει ούτε στο σύγχρονο κινηματογράφο – ίασης, συμπόνοιας, ξύλου (δεν λείπουν οι δυτικές επιρροές του), έρωτα και πλήρους απογοήτευσης, αντικειμενικός, με τις απαραίτητες δόσεις χιούμορ και συγκίνησης, απέχοντας συνειδητά από την υπερβολή, δεν ξέρω, αυτή η ταινία μου θύμισε λίγο μια άλλη, σύγχρονη, που παρακολούθησα πριν αρκετά χρόνια, αμερικάνικη, το Πράσινο Μίλι, ένιωσα και στις δυο μια ζεστασιά να κατακλύζει την καρδιά μου και στο τέλος περήφανη που ανήκω στο ανθρώπινο γένος - καλώς ή κακώς θα μου πεις, και θα χεις δίκιο.

Ένας πολυδιάστατος σκηνοθέτης σε μια ψευδο-σπονδυλωτή ταινία, υπέροχη φωτογραφία και μοναδικές ερμηνείες ακόμα και από τους ανήλικους ερμηνευτές. Ήταν ένα τρίωρο από τη ζωή μου, θα το χαρακτήριζα τρίωρο επιτυχίας. Εντάξει ομολογώ και μια αδυναμία στο συγκεκριμένο δημιουργό. Δε μπορείς όμως να με αδικήσεις.