Toni Takitani - 2004

βλ πρωτότυπο άρθρο εδώ, για το thecinema.gr

«Αγαπητή,

Ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά. Εγώ δεν είμαι καθόλου καλά. Προσπαθώ. Μέρα με τη μέρα προσπαθώ όλο και περισσότερο να με βοηθήσω, όμως μου φαίνεται πως δεν τα καταφέρνω. 

Γυρίζω το μεσημέρι στο σπίτι, ανοίγω το ψυγείο, άδειο, μα πόσο θα θελα να το βρισκα γεμάτο με φαγητά που του αρέσουν…. Μα για ποιον μιλάω η τρελή, αφού αυτός δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε καν εσύ, αγαπητή»

Ένα γράμμα που δεν είχα γράψει στον εαυτό μου, το ξέθαψα απ’ τις αναμνήσεις παρακολουθώντας τη ζωή του Τόνι Τακιτάνι, τη βασισμένη σε διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι.

Νόμιζα πως δεν συμπαθούσα τις ταινίες με αφήγηση, τις έβρισκα σεναριακά φτωχές, μονότονες. Όπως όμως οι Ιάπωνες πρώτοι συνεδύασαν εικαστικά την εικόνα με το γραπτό λόγο, έτσι κατορθώνει το ίδιο εδώ ο Τζουν Ιτσικάγουα, με ασφυκτικά κοντινά μονοπλάνα, μοναχικά παγωμένα χρώματα, ζωγραφίζει την απόλυτη μοναξιά, μοναχικότητα, με φόντο την ήσυχη, ανέκφραστη φωνή του αφηγητή, επιστρατεύει την καλλιτεχνική του ωμότητα για ένα ταξίδι άνευ επιστροφής στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής, με σκοπό να δώσει το φιλί της ζωής στον ήρωά του, Τόνι Τακιτάνι. 

Κι εγώ υπνωτισμένη ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν τα κατάφερε.