When Marnie Was There (2014)

(εδώ το πρωτότυπο άρθρο για το thecinema.gr)

Ο λόγος για την τελευταία ταινία του στούντιο Τζίμπλι...και όχι μόνο.

Είναι εκείνα τα παιδικά κοριτσίστικα χρόνια που κυλούν παρέα με τις καλύτερές μας φίλες, οι πρώτες σχέσεις που διαδέχονται την μητρική αγκαλιά, μπεστ φρέντς φορέβερ, αγάπες αγνές και παθιασμένες, με τις φίλες τσακωνόμαστε όταν μας προδίδουν και τίποτα δεν είναι πιο χαρμόσυνο απ’ τα φιλιώματα και τα παιχνίδια μετά το μάλωμα, ναι οι πρώτοι έρωτες είναι πολύ συχνά αυτές οι φίλες, και κάτι τέτοιες γλυκόπικρες αθώες αναμνήσεις απροσδόκητα ξυπνάει η Μάρνι, τσιμπώντας διακριτικά το υποσυνείδητο και τα ταμπού της ενήλικης κοινωνίας, γεννώντας παράλληλα μεγάλες προσδοκίες και πολλά ερωτηματικά.

 

Ιστορία φαντασμάτων, μυστηρίου, ψυχολογικό θρίλερ, ένα απλό παιδικό παραμύθι ή κάτι άλλο που δεν θυμάμαι; Μια πλοκή που παίζει με τις αναμνήσεις και το εξωπραγματικό, γυρισμένη μέσα στο οικείο περιβάλλον του στούντιο Τζίμπλι, ήρθε για να μας θυμίσει με τον πιο γλυκόπικρο τρόπο πως δεν είμαστε παρά μικρές αδύναμες ανάσες που περνούν απ’ τον κόσμο αυτό προσδοκώντας μοναχά να ακουστούν, τη μελαγχολία ενός ταξιδιού με προδιαγεγραμμένο το τέρμα, και τη χαρά που παραμονεύει κάθε διάλειμμα πόνου. Από εκείνες τις ευτυχείς στιγμές όπου το υπέροχο ανιμέισιον (του Hiromasa Yonebayashi) απογειώνει ιστορία και θεατή σ’ ένα αερόστατο με προορισμό τον γαλάζιο ουρανό.

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Joan G.Robinson, την τελευταία ταινία του στούντιο Τζίμπλι, when Marnie was there, και επειδή το στούντιο κάνει διάλειμμα, αξίζει να τη δούμε μία και δύο και τρεις φορές, κι εμείς και τα παιδιά μας και τ' ανίψια και τα εγγόνια μας μαζί.

5/5

Άντα Μαργαρίτη