Ring (1998)

"μα να σε σκοτώνει ένα βίντεο..."

Πριν λίγες ημέρες κουβέντιαζα με Ιάπωνες για φαντάσματα. Στην Ιαπωνία αυτές οι κουβέντες είναι φυσιολογικές, τα φαντάσματα και τα πνεύματα υπάρχουν παντού, και μερικές φορές αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους. Συχνά στα σχολεία ξεκινά μια φήμη, κάποιος άτυχος μαθητής πέφτει θύμα κατάρας και ύστερα γίνεται χαμός (πχ. Η Χανακο-τσαν της τουαλέτας). 

Ο Κόοτζι Σουζούκι το 1991  έγραψε το βιβλίο "Ring" και η ιστορία τελικά έγινε σειρά για την τηλεόραση, βίντεογκέιμ και μάνγκα, ενώ το 1998 ο Χίντεο Νακάτα ανέλαβε να το σκηνοθετήσει για την μεγάλη οθόνη. Η ταινία έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην Ιαπωνία (100.000.000 γεν) και οδήγησε στο μεγάλο "μπουμ" των ιαπωνικών ταινιών τρόμου παγκοσμίως. 

Μια δημοσιογράφος με τη βοήθεια του πρώην άντρα της προσπαθεί να λύσει το γρίφο πίσω από την καταραμένη βιντεοταινία που όποιος παρακολουθεί πεθαίνει μυστηριωδώς μέσα σε μία εβδομάδα. Οι σκηνές τρόμου μετρημένες αλλά δυνατές και παράδοξες, τόσο ώστε να αποτυπώνονται επίπονα στη μνήμη, ενώ σημαντικό είναι πως η αιτία του κακού, δεν αντιμετωπίζεται ως το άθλιο τέρας που πρέπει να εξοντωθεί. Αντιθέτως...τα φαντάσματα είναι πλάσματα δυστυχισμένα, σεβασμός στα πνεύματα, που ακόμα περιφέρονται.

Μια ταινία τόσο κλασική δε χρειάζεται συστάσεις. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα όχι και τόσο γνωστά σχετικά με το μυστηριώδες δαχτυλίδι...Στο εξής ακολουθούν σπόιλερς, γι αυτό προσοχή.

Η ταινία ακολουθεί κατά βάση την πλοκή του βιβλίου, παρεκκλίνοντας σε κάποια σημεία, και με κυριότερη διαφορά πως το βιβλίο είναι γραμμένο στο ύφος αστυνομικού μυθιστορήματος, εστιάζοντας στην προσπάθεια των ηρώων να ξεκλειδώσουν σιγά σιγά την ιστορία πίσω από τους θανάτους, ενώ η ταινία εστιάζει στα στοιχεία του υπερφυσικού και του τρόμου.

Η αιτία όλων των κακών, η Σάντακο, περιγράφεται από το συγγραφέα ως μια ανδρόγυνη ομορφιά, και λέγεται πως για τη δημιουργία της στηρίχτηκε σε έναν από τους διασημότερους λαϊκούς μύθους φαντασμάτων της Ιαπωνίας, τον λεγόμενο "σαραγιάσικι" όπου η ηρωίδα έχει πλούσια μακριά μελαχρινή κόμη, και ο θάνατός της, άδικος πολύ, την οδηγεί σ' ένα βαθύ πηγάδι. 

Παράλληλα ακριβώς με την ταινία Ρινγκου (όπως προφέρεται η λέξη στα ιαπωνικά και ως είθισται να λέγεται η ταινία για να διαχωρίζεται από την αμερικανική βερσιόν της), κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία και το σίκουελ το βασισμένο επίσης στο βιβλίο, με τον τίτλο Ρασέν, και σκοπό να οδηγήσει σε μεγάλη ρινγκ-ο-φρενίτιδα και επομένως εισπρακτική επιτυχία, όμως το αποτέλεσμα ήταν το Ρινγκ να γίνει τεράστιο χιτ ενώ το Ρασέν να ξεχαστεί στα αζήτητα. Το Ρινγκ 2 που κυκλοφόρησε ως σίκουελ λίγο αργότερα, δε στηρίζεται στο βιβλίο, αλλά αφορά σ' ένα παράλληλο σύμπαν. 

Για την πιο τρομακτική σκηνή όπου η κάμερα κάνει ένα στιγμιαίο κοντινό στο μάτι της Σάντακο, είχαν προσλάβει ηθοποιό, όμως όταν της ζητήθηκε να αφαιρέσει τις βλεφαρίδες της για τη σκηνή, εκείνη αρνήθηκε, την έδιωξαν κι έτσι ένας βοηθός σκηνοθέτη κατέληξε τρεις ώρες στον οφθαλμίατρο μέχρι να μείνει αβλεφάριστος ώστε να παίξει στη σκηνή. Για το περπάτημα της Σάντακο προσέλαβαν την ηθοποιό του θεάτρου Νο, Ρίε Ινοο, της ζήτησαν να περπατήσει ανάποδα κι έπειτα έπαιξαν το βίντεο αντίστροφα για να βγει το παράδοξο αυτό και τρομακτικό αποτέλεσμα

Ο άνθρωπος με το ύφασμα στο κεφάλι που δείχνει με το δάχτυλο χαμηλά, λέγεται πως αποτελεί απόδοση τιμής στην ταινία Μύγα του 1958, ενώ το περιστατικό με τη μαθήτρια που μετατρέπει ένα συν σε πλην στον πίνακα του καθηγητή, απόδοση τιμής στο Straw Dogs του 1971.

Για τον τίτλο υπάρχουν πολλά ερωτηματικά και ερμηνείες. Αφού δεν εμφανίζεται κανένα δαχτυλίδι, γιατί ρινγκ; Μια κατάρα χωρίς αρχή και τέλος, σαν το δαχτυλίδι, ή το δαχτυλίδι φωτός που ίσως έβλεπε η Σάντακο από τον πάτο του πηγαδιού, κοιτώντας ψηλά; Είναι ένα μυστήριο που ο συγγραφέας δε θέλησε να λυθεί. 

Προσοχή: η Σάντακο δεν βγαίνει μόνο τη νύχτα...

Άντα Μαργαρίτη

Το άρθρο το έγραψα για το thecinema.gr