Ο μεγάλος σεισμός και τα φαντάσματα

Στις 11 Μαρτίου του 2011, το ξημέρωμα, θυμάμαι είδα στον ύπνο μου πως έκανε έναν μικρό σεισμό στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν κουνηθήκαμε εδώ, όμως η τηλεόραση από το πρωί έδειχνε μια κόλαση στην άλλη άκρη του πλανήτη. Ο σεισμός, το τσουνάμι, η πυρηνική καταστροφή, φαινόταν σα να μην υπάρχει τέλος.

Μνημείο αφιερωμένο στην καταστροφή του 2011

Μια φίλη μου στο Τόκυο έγραφε στο twitter πως δε μπορούσε να φύγει από το γραφείο, δεν είχε τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι της, τελικά περπάτησε, κάποιος άλλος μου είπε ότι οι ουρανοξύστες κινούνταν για ώρα μετά από το σεισμό και ο κόσμος μέσα υπέφερε από ναυτία. Οι Ιάπωνες όμως δεν πανικοβλήθηκαν. Είναι εκπαιδευμένοι στις καταστροφικές επιθέσεις της φύσης και έχουν ισχυρά ανεπτυγμένο το συλλογικό πνεύμα.

Συνέχισα να παρακολουθώ τα νέα για χρόνια μετά, από τις ειδήσεις, πώς υποτίθεται ότι η κυβέρνηση έκρυβε την αλήθεια για την πυρηνική καταστροφή από τον κόσμο, ακόμα και τώρα φτάνουν στ' αυτιά μου φήμες ότι το Τόκυο σε μερικά χρόνια θα είναι μη βιώσιμο, ότι μεγάλες δόσεις ραδιενέργειας εκλύονται σε διάφορα σημεία από τη γη, ότι όλα ξεκίνησαν από πυρηνικές δοκιμές στο βάθος της θάλασσας. 

Τα θύματα πολλά, δε θα δραματοποιήσω μια ήδη σκληρή αλήθεια, αλλά θα προσθέσω μόνο πως, επειδή η Ιαπωνία είναι εκτός των άλλων, η χώρα των πνευμάτων, υπάρχουν σήμερα ολόκληροι ιστότοποι με μαρτυρίες ανθρώπων ότι βλέπουν μπροστά τους τα φαντάσματα των αγνοουμένων που δεν έχει ακόμα ησυχάσει η ψυχή τους, επειδή δεν τους βρήκανε ποτέ, ιστορίες που εμπνέουν δέος και μερικές φορές τρόμο, προέρχονται από τη λαϊκή συνείδηση και κρύβουν πόνο και βάσανο.

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, οι μνήμες, ακόμα και σ' εμένα που μένω τόσο μακριά και δεν έζησα εκεί, παραμένουν φρέσκες, όμως οι Ιάπωνες συνεχίζουν σιωπηλά να ζουν με τάξη την καθημερινότητά τους, δίπλα στο Φουτζιγιάμα, δίπλα στην αγριεμένη θάλασσα, και υπό την απειλητική σκιά του Εγκέλαδου . Ο λαός αυτός όμως σε αντίθεση μ' εμάς, παρά την εθνική έπαρση που τον χαρακτηρίζει, όπως και πολλούς νησιώτες, γνωρίζει πολύ καλά την ταπεινότητα της μονάδας, και αυτό είναι το βασικό υλικό της συνταγής για μια δυνατή ομάδα. 

Το μπλογκ αυτό αγαπά και τιμά τη Χώρα του Ανατέλλοντος, πάνω απ' όλα όμως υπάρχει για να μεταφέρει από το μακρινό πολιτισμό αξίες, που τρεμοσβήνουν σ' ετούτην εδώ τη Χώρα της Φιλοσοφίας...