Ανυπόφορα Πρωινά - Οσάμου Ντάζαϊ (λογοτεχνία)

Η αίσθηση του πρωινού ξυπνήματος έχει την πλάκα του. Όταν στο κρυφτό κρύβομαι, ακίνητη, ανακούρκουδα μέσα στη θεοσκότεινη ντουλάπα, ξαφνικά η μικρή Ν. μπαμ! μου ανοίγει τη συρταρωτή πόρτα, το φως του ήλιου μπουκάρει, η μικρή Ν. μου λέει με δυνατή φωνή «Σε βρήκα!» , ένα εκθαμβωτικό σελάγισμα, και ύστερα μια αλλόκοτη αμηχανία, και ύστερα καρδιοχτύπι, καθώς προσαρμόζω το μπροστινό μέρος του κιμονό μου, νιώθοντας κάπως άβολα, βγαίνω απ’ την ντουλάπα, με πιάνουν ξαφνικά τα νεύρα μου, αρχίζω να θυμώνω- αυτό το συναίσθημα- όχι, λάθος, ούτε αυτό το συναίσθημα, πώς να το πω, πιο ανυπόφορο. Όταν ανοίγεις ένα κουτί, αυτό έχει πάλι μέσα ένα μικρότερο κουτί, όταν ανοίξεις αυτό το μικρότερο κουτί, πάλι μέσα υπάρχει ένα ακόμα πιο μικρό κουτί, αν ανοίξεις κι αυτό, υπάρχουν ξανά και ξανά μικρότερα κουτιά, όταν ανοίξεις αυτά τα μικρά κουτιά, έχει κι άλλα, και μετά συνεχίζοντας να ανοίγεις και το έβδομο και το όγδοο, φτάνεις επιτέλους στο τέλος, και εμφανίζεται ένα μικρό κουτί στο μέγεθος ζαριού, αν πας προσεκτικά να το ανοίξεις κι αυτό, δεν έχει τίποτα, εντελώς άδειο- αυτό το συναίσθημα, πλησιάζει λίγο. 

Ότι και καλά ξυπνάς έτσι ξαφνικά, είναι ψέμα. Θολώνεις συνεχώς, εντωμεταξύ το άμυλο κάθεται στο βυθό σιγά-σιγά, το υπερκείμενο υγρό σιγά-σιγά κι αυτό αναδύεται και επιτέλους κουράζεσαι και ξυπνάς. Τα πρωινά είναι ξεδιάντροπα. Μαζεύονται στο στήθος μου μια σωρεία θλιβερών πραγμάτων και είναι ανυπόφορο. Δε μ’ αρέσει. Δε μ’ αρέσει. Ο πρωινός εαυτός μου είναι ο πιο απαίσιος. Τα πόδια μου είναι ξεθεωμένα και δε θέλω πια να κάνω τίποτα. Να φταίει άραγε που δεν έχω κοιμηθεί καλά; Ότι και καλά το πρωί είσαι καλά, αυτό είναι ψέμα. Τα πρωινά είναι γκρίζα. Πάντα μα πάντα ίδια. Είναι ό,τι πιο μάταιο. Μέσα στο πρωινό μου κρεβάτι, είμαι πάντα απαισιόδοξη. Αρχίζω να νιώθω απαίσια. Διάφορες άθλιες σκέψεις μετάνοιας, πετρώνουν με μιας ξαφνικά, με ψυχοπλακώνουν και σπαράζω.

Τα πρωινά είναι μοχθηρά.

 Απόσπασμα από το λογοτεχνικό διήγημα “Η μαθήτρια” (Οσάμου Ντάζαϊ, 1954)

Μετάφραση: Άντα Μαργαρίτη