Δουλεύοντας με...Ιάπωνες

Μετά από τρία χρόνια αφοσιωμένων σπουδών στην Ιαπωνική Γλώσσα, απόλαυσα κι εγώ τω καιρώ εκείνω τους καρπούς του μόχθου μου κρατώντας στα χέρια το Ν1. Το Ν1 είναι το ανώτατο δίπλωμα γλωσσομάθειας στα Ιαπωνικά, τίποτε το καταπληκτικό, τίποτε το εύκολο.

Ύστερα, άρχισα να συνεργάζομαι ως δικηγόρος, με Ιάπωνες πολίτες και εταιρείες. 

Η πρώτη μου πελάτισσα, μια ηλικιωμένη γλυκιά Γιαπωνέζα, επιθυμούσε γνωμοδότηση πάνω σε ένα πολύ σοβαρό νομικό ζήτημα, η γνωμοδότηση θα γινόταν από εμένα στην ιαπωνική γλώσσα ώστε να τη διαβάσει δικηγόρος στην Ιαπωνία και ύστερα με τη σειρά του να τη συμβουλεύσει πώς θα κινηθεί με βάση το ιαπωνικό δίκαιο. 

Ήταν τόση η χαρά μου που συνεργαζόμουν με Ιάπωνα, ώστε, όταν με ρώτησε το κόστος (μιλάμε για εποχές προ κρίσης), εγώ της απάντησα όλο γλύκα "δεν θέλω χρήματα" (εννοώντας: σας αγαπώ, σας αγαπώ, σας αγαπώωωω).

Με κοίταξε σα να της είπα Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΤΟΚΥΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΟΣ  και γουρλώνοντας τα μικροσκοπικά της ματάκια απάντησε: 

"Άντα-σαν, δουλειά που δεν πληρώνεται, δεν γίνεται σωστά. Θα πρέπει να πληρωθείς" 

Η γιαγιά-σαμουράι με έμαθε να εκτιμώ τη δουλειά μου

Δεν κατάλαβα τι εννοούσε τότε, ήμουν νέα, άπειρη, ενθουσιώδης και αρκετά ξεκούραστη, κοκκίνισα, και από σεβασμό συμφώνησα. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως πληρώνοντας, ήθελε να εξασφαλίσει ότι θα λάβει σωστή και ολοκληρωμένη δουλειά, διότι εγώ ίδια θα έχω πρακτικό κίνητρο να δουλέψω.

Έβαλα τα δυνατά μου στη γνωμοδότηση, την παρέδωσα πολύ περήφανη, και ζήτησα από τη γιαγιά συμβολικά 20 ευρώ. Δεν έφερε αντίρρηση, πήρε την αποδειξούλα, ευχαρίστησε, και ύστερα με τρόπο ουσιαστικό και πρακτικό μου ανταπόδωσε το καλό επί δέκα φορές - η προσφορά της με συνοδεύει μέχρι σήμερα. 

Ύστερα ήρθε ο κακός σαμουράι

Αμέσως μετά, επισκέφθηκε την Ελλάδα ένας Ιάπων broker, με σκοπό να αγοράσει ένα πλοίο. Ζήτησε τη νομική μου συμβουλή, κι εγώ χαρούμενη που μιλούσα (τι καλά!!) με Ιάπωνα, αμέλησα να τον ενημερώσω σχετικά με την πληρωμή μου. Ήταν ευγενικός με μια τάση να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται το ίδιο ξαφνικά, και μονίμως χαμογελαστός - εκείνο το ιδρωμένο χαμόγελο.

Όταν τελικά με ρώτησε σχετικά με την αμοιβή, του απάντησα, απάντηση δεν έλαβα, αλλά θεώρησα πως ο ΙΑΠΩΝ σαμουράι, δε θα με έκλεβε ποτέ. Ο συγκεκριμένος όμως, γύρισε στη χώρα του, έτσι ξαφνικά, και κατόπιν, με μεγάλη αγένεια, μου έδωσε να καταλάβω πως "δεν έκανα και τίποτα", και πως κάτι ψιλά που πιστεύει ότι αξίζω, θα τα βάλει στο λογαριασμό μου - πράγμα που δεν έπραξε ποτέ - και επιπλέον, όπως έγραψε στο τελευταίο του e-mail: να βγάλω το σκασμό...

Δεν ήταν ο πρώτος άντρας που μου ζητάει να σκάσω, είμαι άλλωστε γνωστή γλωσσού... όμως...

...το πλήγμα ήταν μεγάλο. Ποτέ δε με είχε κλέψει άνθρωπος μέχρι τότε, γιατί έπρεπε αυτή την πίκρα, για πρώτη φορά να την εισπράξω από Ιάπωνα; Εγώ που τόσο τους αγαπώ...

Στο εξής άρχισα να δουλεύω μόνο με προκαταβολές, Ιάπωνες ξε-ιάπωνες, αποφάσισα πως το πάθημα αυτό κάπως έπρεπε να μου γίνει μάθημα.

Τα επόμενα χρόνια γνωρίστηκα με πολλούς Ιάπωνες που επισκέφθηκαν τη χώρα μας. Κάποιοι ήθελαν να μείνουν εδώ για να ανοίξουν επιχείριση, άλλοι το έκαναν κιόλας, άλλοι επέστρεψαν στη χώρα τους, περίεργα επαγγέλματα, πρωτόγνωρες επιθυμίες και όνειρα, οι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να σε εκπλήσσουν. Συχνά με έβγαζαν φωτογραφίες σα να ήμουν αξιοθέατο που ήξερα τη γλώσσα τους, οι συνεργασίες ήταν και είναι συνήθως καλές και φιλικές, με αναμνηστικά δωράκια και αμοιβαίο σεβασμό, χωρίς βέβαια να λείπουν οι παραφωνίες.

Όμως σε κάθε μα σε κάθε δουλειά, όταν με ρωτάνε πια για το οικονομικό, τα λόγια της γιαγιάς εκείνης μου δίνουν λόγο να ζητήσω αμοιβή χωρίς τύψεις, - αντιλαμβάνομαι δε πια πως όσο καλύτερη η αμοιβή τόσο πιο ποιοτική και η δουλειά - ενώ η συμπεριφορά του κακού σαμουράι, μου δίνει λόγο να εξασφαλίσω πως θα λάβω πράγματι εκείνα που όρισα... Βλέπεις τα μαθήματα που παίρνουμε στη ζωή, μικρά ή μεγάλα, δεν έχουν σημαία.