Ξεφλουδίσματα - μια ιστορία χαϊκού

Πλένει τα πιάτα και η μαμά φωνάζει "άντε γρήγορα".  

"Ένα - δυο - τρία" τα μέτραγε ο Γιώ-σι, βαριόταν πολύ. Δες τα χέρια του! Δε δείχνουν στα καλά τους...ασπρίζουν...πονά...ξεφλουδίσματα μέσα στο νιπτήρα της...και λίγο αίμα.

Δεν το πε όμως. Κατάπιε τη λαλιά του...μην κλάψ' η μαμά. Στο πέμπτο πιάτο, δυο τούφες, μαλλιά μακριά, φόρεμα άσπρο, είδε μπροστά του εκείνη τη γυναίκα..πώς φοβήθηκε!

Φωνάζει "μαμά!" Τα χέρια ξεφλουδίζουν. Το πιάτο πέφτει. Χίλια κομμάτια...ουρλιάζει η γυναίκα   ουρλιάζει κι αυτός. Ουρλιάζ' η μαμά. Ουρλιάζει ο μπαμπάς του. Ουρλιάζουν όλοι. 

Λιποθυμάει το δύστυχο φάντασμα. 

Χάλασ' ο κόσμος για ένα πιάτο, ένα σερβίτσιο φτηνό, για μιαν Ελένη. Και ξαφνικά, να έτσι όπως ήρθε, εξατμίστηκε, κ' άφησε πίσω, μία κατάρα μικρή, ξεφλουδίσματα. Μέχρι σήμερα, τα χέρια του Γιώ-σι μας ξεφλουδίζουνε. Και από μέσα βγαίνει δέρμα καινούριο, και πέφτει ξανά. 

Α.Μ.

Στην εικόνα, η εικονογράφηση της Ο-κίκου όπως την εμπνεύστηκε ο καλλιτέχνης μας Δημήτρης Πανταζής από την απόδοσή της στο μπλογκ σε αυτή την ανάρτηση, με τις ευχαριστίες μου και την άδεια του δημιουργού ώστε να την ανεβάσω στο ιστολόγιο. <3