Το λουλούδι της Showa για πρώτη φορά στην Αθήνα

Τώρα θα μου πεις τι δουλειά έχει ένα ιαπωνικό λουλούδι στο Μοναστηράκι στις έντεκα η ώρα το βράδυ; Κι εγώ όταν λίγες ώρες πριν την παράσταση μου τηλεφώνησε η δασκάλα μου του butoh Ιωάννα Γκαραγκούνη απόρησα. Όχι δεν πηγαίνω όπου με προσκαλούν, όμως η Ιωάννα έχει διδαχθεί το butoh δίπλα στους δημιουργούς του στην Ιαπωνία, το μάθημά και η αισθητική της είναι άκρως ιαπωνικά, και φυσικά το γούστο της σε αυτά τα πράγματα συμπίπτει με τα το δικό μου. 

Βρεθήκαμε λοιπόν σε μια αίθουσα χορού κάπου στο Μοναστηράκι με την ονομασία kodostage. Μια μικρή μακρόστενη μαύρη κατάμαυρη σκηνή και πίσω παραταγμένες ξύλινες καρέκλες πάνω σε παλέτες. Οι θεατές, οι περισσότεροι από το χορευτικό σινάφι, το βλέπεις στα κορμιά τους, στο δικό μου το κορμί δεν το βλέπεις πια, αλλά έχοντας κάνει αρκετά χρόνια χορό ως παιδί, ένιωσα άνετα. Στην άκρη της αίθουσας προσέφεραν χύμα κόκκινο και λευκό κρασί. Το μάτι μου πιάνει μια εξηντάρα Γιαπωνέζα, σκυφτή, με ύφος "δεν είμαι εγώ η σταρ της βραδιάς", και πέρασε δίπλα μου σαν αερικό.

Έντεκα και δέκα, ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε να κλείσουμε τα κινητά μας. Η παράσταση αρχίζει. Επί μία ώρα η ακούραστη χορεύτρια διηγείται κάτω από κλασικούς ήχους τάνγκο, κλασικής μουσικής (έπιασε έναν Σοπέν το αυτί μου), εμβατηρίων και παραδοσιακής ιαπωνικής μουσικής (κότο, σαμισέν) όλη την ιστορία της προπολεμικής, μεσοπολεμικής και μεταπολεμικής Ιαπωνίας του 20ου αιώνα. Τη βία του πολέμου, την καρτερικότητα των γυναικών που περιμένουν τους άντρες, την ξαφνική έφοδο του δυτικού πολιτισμού στη χώρα του Ανατέλλοντος και την ερωτική του ανάμιξη με την παράδοση, χρησιμοποιώντας παράδοξες τεχνικές μπούτο με χαρακτηριστικά κλασικού μπαλέτου και παντομίμας, η έμπειρη χορεύτρια μας παρέσυρε σε μια δυναμική ενδοσκόπηση, ξεπερνώντας φυλές και φύλα, ξεπερνώντας πρώτα τα δικά της όρια και καταπατώντας αδίστακτα τα δικά μας. Δεν ξέρω πότε βρέθηκα στο πάτωμα σε μια γωνιά να την παρακολουθώ ηδονοβλεπτικά σχεδόν χορεύοντας, μα όταν τελείωσε το κοινό κι εγώ μαζί δε σταματούσαμε να τη χειροκροτάμε. 

Φυσικά μια παράσταση μπούτο, όπως μου είπε και η δασκάλα μου, δεν τελειώνει έτσι. Μετά τρώμε όλοι μαζί, καλλιτέχνες και κοινό, και κουβεντιάζουμε. Μακαρονάδες, σούσι, πεϊνιρλί, ρακή, κρασί, (πολύ τσιγάρο, πολύ τσιγάρο βρε παιδιά και είστε και χορευτές) και η Γιαπωνέζα χαμογελαστή και καταϊδρωμένη ανάμεσά μας. 

Την πλησίασα στα ιαπωνικά, εξεπλάγη, με ρώτησε αν είμαι Ελληνίδα, και την καθησύχασα πως απλώς αγαπώ την ιαπωνική γλώσσα. Μου είπε πως το λουλούδι της Σόγουα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και έχει σκοπό να κάνει περιοδεία και να το παρουσιάσει και στην Ιαπωνία. "Τώρα είμαστε στην εποχή Χέισέι, όμως σκέφτηκα πως είναι κρίμα να μη θυμόμαστε την εποχή Σόγουα (1926-1989), ήταν σημαντική" Ήθελα να της πω πως το πραγματικό λουλούδι είναι η ίδια, τόσο ταλαντούχα και τόσο ταπεινή συγχρόνως, με μια ενέργεια πιο δυνατή και από πυρηνική βόμβα. Έβγαλα μαζί της  μια φωτογραφία, ένα σύγχρονο αυτόγραφο για τη συλλογή μου και γύρισα ευχαριστημένη στο σπίτι. Μόλις είχα κλέψει άλλη μια σταγόνα Ιαπωνίας. Το μπουκάλι μου είναι ακόμα άδειο όμως.

Ακολουθεί ένα βίντεο με χορό της Σουμάκο: