Big in Japan: Μέρος 1ο (οδοιπορικό στο Τόκυο)

Επειδή η Ιαπωνία βρίσκεται πολύ μακριά, και για να φτάσει κανείς πρέπει ή να δώσει πολλά χρήματα ή να τον στείλουν εκεί για να δουλέψει (όπως καλή ώρα εμένα), είναι πολύ εύκολο όταν εσύ βρίσκεσαι εκεί και οι υπόλοιποι εδώ, να μπεις στον πειρασμό για να κάνεις τον έξυπνο. Έτσι έχω ακούσει πολλές φορές να μου λένε ότι "αν πας, θα δεις ότι είναι ένας άλλος κόσμος", "θα πάθεις σοκ", "άστα πού να στα λέω", "καλά καλά πήγαινε και τα λέμε" κλπ κλπ κλπ.

Καλά καλά, αν θέλεις να πάθεις σοκ, παθαίνεις και με τη μανόλια που άνθισε στη βεράντα σου...

Το κτίριο τηςτηλεόρασης Fuji στην λεγόμενη Aqua City ή Odaiba
όπου θα γίνουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες

Απ' την πλευρά μου γνώρισα τη χώρα αυτή μέσα από το διαδίκτυο, τα βιβλία, την τηλεόρασή της, τις σειρές, τα άνιμε, και τις επαγγελματικές μου συνεργασίες, χωρίς ποτέ να χάνω ευκαιρία να παρατηρώ και να φαντάζομαι. Το παζλ όταν πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο της Ναρίτα ήταν ήδη ολοκληρωμένο στο κεφάλι, έμενε να δω, αν το είχα φτιάξει σωστά.

 Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Τόκυο, που φιλοξενούσε
ανάμεσα σε άλλα, και μια εντυπωσιακή έκθεση του Σαλβαδόρ Νταλί

Σαν έφτασα λοιπόν στο Τόκυο, οι εντυπώσεις μου δεν άλλαξαν καθόλου σε σχέση με εκείνες που είχα πριν πάω. Εκείνα που περίμενα να δω, εκείνα και είδα. Μόνο που, η εμπειρία του να τα ζω, ούσα ερωτευμένη με την ιαπωνική γλώσσα, ήταν πραγματικά υπέροχη, και αυτό είναι ένα προσωπικό συναίσθημα που δεν μπορώ δυστυχώς να μεταδώσω στον αναγνώστη μου.

Κατάστημα με εποχιακά είδη στο Roppongi. Ήταν άλλωστε Halloween

Είδα λοιπόν τους δρόμους  του Τόκυο πεντακάθαρους χωρίς σκουπίδια, ούτε μια τσίχλα δεν πήρε το μάτι μου (άντε ένα πλαστικό κάλυμμα από μπουκάλι το είδα μια φορά), μύρισα στην ατμόσφαιρα κάτι δυσάρεστο και ελαφρώς βρόμικο (καυσαέριο;; μόλυνση;). Απόλαυσα τα τεράστια εμπορικά κέντρα με τους ουρανοξύστες, έστριψα στη γωνία για να δω τα διώροφα τριώροφα σπιτάκια, τις άχαρες γειτονιές, μικρές ανηφορίτσες σε στενά σοκάκια, και προσπάθησα να φανταστώ πώς είναι να ζεις σε μια τέτοια γειτονιά ξέροντας ότι εκατό μέτρα πιο πέρα βρίσκονται οι 53 όροφοι του πύργου Μόρι.

To metro, όχι τόσο καθαρό και όμορφο όσο το δικό μας

Οι Ιάπωνες δεν καπνίζουν ούτε μέσα αλλά ούτε και έξω στο δρόμο, διότι απαγορεύεται. Είχα δει και ακούσει για μικρούς θαλάμους όπου πηγαίνουν στο διάλειμμα οι σάλαρι-μεν για να απολαύσουν το τσιγάρο τους, όταν όμως εντελώς τυχαία πέρασα έξω από έναν, πρώτα μύρισα την καπνίλα και μετά γύρισα να τους δω όλους χαμένους στον πυκνό καπνό και τη μπόχα, δεν απόρησα δε όταν μια μέρα συνάντησα έναν να στέκεται πολύ κοντά σε ένα δέντρο (πώς κάνουμε εμείς όταν πάμε για κατούρημα) μόνο που εκείνος κρατούσε κρυφά, ενοχικά και χαμηλά το τσιγάρο του και φούμαρε..

Sexy Robot του Sorayama Hajime, σε έκθεση στο
Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στον Πύργο Μόρι όπου
στεγαζόταν το φεστιβάλ.

Τα σκουπίδια τους, είναι γνωστό πως τα χωρίζουν σε κατηγορίες, και στο δρόμο οι σκουπιδοντενεκέδες ήταν λίγο πιο περίπλοκοι (αλλά και πιο σπάνιοι) απ' τους δικούς μας. Έχουν τρύπες αυτοί λοιπόν που γράφουν πάνω, moeru gomi, moenai gomi, σκουπίδια που καίγονται και που δεν καίγονται, και το καπάκι απ' τα petto botoru (πλαστικά μπουκαλάκια) σε ξεχωριστή τρυπούλα.

Κι εκεί, έτσι όπως περπατάς, βλέπεις συχνά πυκνά εισόδους για το μετρό, αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο που αξίζει τη δική του ανάρτηση. Παρόλ' αυτά κάθε φορά που αισθανόμασταν χαμένοι σε κάποιο δρόμο (κι εγώ που είμαι εντελώς απροσανατόλιστη το πάθαινα συνεχώς όταν κυκλοφορούσα μόνη), οι Ιάπωνες που ρωτούσαμε (ειδικά μεσήλικες γυναίκες) ήταν εξαιρετικά εξυπηρετικοί. Ζωγράφιζαν χάρτες, έψαχναν το κινητό τους ή ρωτούσαν άλλους όλο αγωνία να βρουν μια λύση και μόνο αν εγώ τους έλεγα "ii desu, arigatoo gozaimashita" (δεν πειράζει, σας ευχαριστώ πολύ), μου απαντούσαν ένα "sumimasen" (με συγχωρείτε) και χώριζαν οι δρόμοι μας... Φυσικά πετύχαμε και ξενοφοβικούς, και εκείνους που μας κοίταξαν ενοχλημένοι μόνο και μόνο επειδή τους απευθύναμε το λόγο, αλλά εκεί φταίει και η δική μου περίεργη διάθεση, ήθελα να το ζήσω και αυτό.

Μια τουαλέτα που απλώς περνάς το χέρι σου από πάνω για να δουλέψει
το καζανάκι...

Οι τουαλέτες τους είναι διάσημες...μέχρι να τις χρησιμοποιήσεις, διότι τότε δε σε αφορά αυτό, αλλά το πώς θα αποκτήσεις μία στο σπίτι σου. Το κάθισμα θερμαινόμενο και στο πλάι μερικά μαγικά κουμπάκια. Θέλεις την ώρα που κάνεις την ανάγκη σου να ακουστεί ο ήχος του καζανακίου ώστε να μη σε ακούσει κανένας άλλος; και σε τι ένταση τον θέλεις αυτόν τον ήχο; θέλεις μετά νεράκι να δροσίσει τον πισινό σου ή μήπως μπιντέ, και μάλιστα μπορείς να επιλέξεις πόσο ζεστό ή κρύο θα είναι το νερό. Στο ξενοδοχείο Hyatt το καπάκι της τουαλέτας είχε αισθητήρες και άνοιγε με το που άνοιγες κι εσύ την πόρτα για να μπεις μέσα.. Πίστευα πως θα σιχαίνομαι και δε θα χρησιμοποιώ αυτές τις λειτουργίες, αλλά ο πειρασμός ήταν μεγάλος, και τελικά άξιζε τον κόπο...

Το θέατρο Kabuki-za ήταν γεμάτο τέτοια κλασικά αριστουργήματα.
Ευτυχώς μπόρεσα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με μια Ταϊβανέζα
δημοσιογράφο...

Τα ταξί ανήκουν σε διάφορες εταιρείες και τα χρώματα δεν είναι καθόλου ομοιόμορφα, είναι δε πολύ ακριβό να μπεις μέσα, με ελάχιστη ταρίφα γύρω στα 8 ευρώ. Αν ήθελε κάποιος να κάνει την απόσταση από το κέντρο του Τόκυο μέχρι τη Ναρίτα όπου είναι το αεροδρόμιο (μια ώρα και κάτι απόσταση) έπρεπε να πληρώσει 200-300 ευρώ.

Το Τόκυο είναι γεμάτο Starbucks, που θεωρούνται αρκετά ακριβά, και μάλιστα στο Roppongi συστεγάζονται
με ένα υπέροχο αλλά ακριβό βιβλιοπωλείο-ντιβιντάδικο...

Οι άντρες κυκλοφορούσαν κυρίως με κουστούμια ή τζην και τι-σερτ, οι γυναίκες, όταν δεν φορούσαν τα ρούχα δουλειάς...ντύνονταν σε ικανό ποσοστό, για τα δικά μας δεδομένα, όπως να ναι. Δεν συνάντησα λίγες φορές το σύνολο σαμπώ-λευκή κάλτσα-φούστα φαρδιά ως τον αστράγαλο και μια χοντροκομμένη μπλούζα από πάνω, όμως για άλλη μια φορά ένιωσα πως ζούσα σε ένα ιαπωνικό ντράμα (ιαπωνική σειρά) και τότε μόνο χαμογελούσα και δάκρυζα από συγκίνηση (κάτι δικά μου αυτά...)

Το πιο όμορφο  κομμάτι στις izakaya είναι ότι βλέπεις την κουζίνα
και τους σεφ όπως μαγειρεύουν και είναι όλα πεντακάθαρα

Το φαγητό, όπου και αν δοκίμασα, τυχαία ή συστημένη, ήταν πολύ νόστιμο, χορταστικό και ελαφρύ. Το Roppongi είναι μια εξαιρετικά ακριβή περιοχή, και, αν και υποψιασμένη, μια φορά την πάτησα κι εγώ, αφού δεν γνώριζα πως κάποια μαγαζιά, αν φας βραδινό μετά τις έντεκα το βράδυ (όταν τελειώναμε τη δουλειά), χρεώνουν επιπλέον 10%, όπως δεν το γνώριζε και η φίλη μου η Κυόκο - όταν της το είπα με κοίταξε όλο απορία. Όμως στην Ακιχαμπάρα φάγαμε του σκασμού με 6 ευρώ το άτομο. Θα ακολουθήσει ειδική ανάρτηση σχετικά...

Halloween

Είχαμε την τύχη να πετύχουμε το Τόκυο σε γιορτινή διάθεση, τις ημέρες που γιορτάζουν το Halloween και πιστέψτε με το γιορτάζουν σαν καρναβάλι, απ' το πρωί ως το βράδυ, είναι πρόθυμοι να τους φωτογραφίσεις αλλά και να αστειευτούν μαζί σου, πίνουν, φωνάζουν, σφυρίζουν, και κάνουν ό,τι άλλο είναι ανθρώπινο σε τέτοιες περιστάσεις, ενώ τα εποχιακά τους καταστήματα μοιάζουν πολύ με τα δικά μας.

Κινηματογράφος (σαν τα δικά μας Village), στο δεύτερο υπόγειο τεράστιου
εμπορικού...

Ένα πρωί είχα ξανά την τύχη να ανέβω στο αμάξι του Γιόσι και να με κάνει βόλτα μέσα σε όλο το κεντρικό Τόκυο. Ο Γιόσι είναι γέννημα θρέμμα πρωτευουσιάνος, και ήξερε να με κυκλοφορήσει στα πιο αξιόλογα σημεία, ένα εκ των οποίων είναι και το πιο πολυσύχναστο σταυροδρόμι του κόσμου, στη Σιμπούγια. Όταν ανάβει το φανάρι για τους πεζούς, γίνεται διαδήλωση, και αυτό είναι όλο - φυσικά συγκινήθηκα για τους δικούς μου λόγους, αλλά κάποιος μη φαν, δεν ξέρω αν θα εντυπωσιαζόταν. 

Παντού υπήρχαν αυτόματα μηχανήματα, τα οποία ειδικά τη νύχτα έβρισκα
πανέμορφα...

Ένα άλλο που παρατήρησα ήταν ότι παντού υπήρχαν μουσεία Τέχνης, είχα δε την τύχη να δω και μια έκθεση του Σαλβαδόρ Νταλί που ξεκινούσε από τα πρώτα του χρόνια και έφτανε μέχρι την ώριμη περίοδο στο εθνικό μουσείο μοντέρνας τέχνης, το οποίο είναι τεράστιο και φιλοξενούσε άπειρες εκθέσεις. Στο πύργο Μόρι, συναντούσες έργα της Κουσάμα έξω απ' το ασανσέρ, έτσι για πλάκα, ενώ στο θέατρο Καμπούκι είχα τη χαρά να δω από κοντά κλασικούς καλλιτέχνες που ούτε στον ύπνο μου δεν τολμούσα να δω, μόνο σε κάτι αναρτήσεις στο facebook ανέβαζα δουλειά τους με συνείδηση ότι μέχρι εκεί φτάνει η χάρη μου...

Akihabara, ο παράδεισος των μάνγκα και των άνιμε...

Πήγαμε και στην Ακιχαμπάρα, το άνδρο των άνιμε οτάκου, γεμάτη και αυτή με ουρανοξύστες, όπου μπορεί κανείς να βρει χρησιμοποιημένα μάνγκα με ένα μόνο ευρώ, ενώ σε κάποια μαγαζιά βλέπεις  έξω καλάθια με άνιμε-goodies, πάλι με ένα μόνο ευρώ. Εκεί μπορεί να βρεις θησαυρούς, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος για ψάξιμο...

Όλη μέρα και όλη νύχτα στο Τόκυο είναι ανοιχτά τα Combini όπου μπορείς να βρεις από τρόφιμα (συσκευασμένα) μέχρι περιοδικά και ATM. Προσοχή είναι ακριβούτσικα, μάλιστα πιο ακριβά και από φαρμακείο, όμως όπως και να τα κάνεις είναι convenient..

Θα ακολουθήσει ένας οδηγός επιβίωσης για τον επισκέπτη στο Τόκυο καθώς και ένα αφιέρωμα στο δικό μου αγαπημένο κομμάτι που είναι πιο παραδοσιακό.. το μόνο που θέλω να πω στους φανς της σύγχρονης ιαπωνικής κουλτούρας κλείνοντας είναι πως το Τόκυο δεν θα τους απογοητεύσει, αλλά και για τους πιο παραδοσιακούς σαν εμένα, έχει πολλούς θησαυρούς κρυμμένους που περιμένουν να ανακαλυφθούν, όμως η χαρά της ζωής δεν βρίσκεται σε ένα προορισμό όπως το Τόκυο, αλλά στο ίδιο το ταξίδι, και αυτό εξακολουθώ να το πιστεύω ακόμα και τώρα που έφτασα σέ μια απ' τις δικές μου Ιθάκες.

Τον πετύχαμε στην Harajuku το κέντρο της ιδιαίτερης ιαπωνικής μόδας...

つづく