Το χρονικό ενός πολυταξιδεμένου γάτου - Χιρο Αρικαουα

 Γάτα ή σκύλος; Το αιώνιο δίλημμα των φιλόζωων. Δεν θεωρώ εαυτόν φιλόζωο βέβαια, αλλά από μικρή θαύμαζα τις γάτες. Επειδή είναι όμορφες, ανεξάρτητες και άγριες. Το ίδιο κάνουν και οι Ιάπωνες. Ο πληθυσμός των γατών στην Ιαπωνία το 2022 ανερχόταν στα 8.837.000 . Στην Αοσιμα (γνωστή ως και το Νησί της Γάτας) οι γάτες είναι περισσότερες απ' τους ανθρώπους, ενώ ένα από τα κλασικότερα αριστουργήματα της Ιαπωνικής λογοτεχνίας του Νατσουμε Σοσεκι, ονομάζεται "Εγώ είμαι μια Γάτα" (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ) και είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, ή μάλλον στο πρώτο γατοπρόσωπο. 

Το ίδιο (σε μεγάλο βαθμό) συμβαίνει και με "Το Χρονικό ενός Πολυταξιδεμένου Γάτου". Ομολογώ ότι όταν έπιασα το βιβλίο στα χέρια μου ήλπιζα ότι θα διάβαζα μια ακόμα ιστορία που θα με βοηθούσε να ξεχαστώ και να δραπετεύσω από σκέψεις και προβλήματα. Λίγο το εξώφυλλο, λίγο ο τίτλος, λίγο η εισαγωγή, όλα έδειχναν ότι το ταξίδι θα κυλούσε εύκολα και αβίαστα. Δεν άργησα όμως γυρίζοντας τις σελίδες να αισθανθώ μια μελαγχολία στις περιγραφές, ώσπου, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να παρακολουθώ τα συναισθηματικά μπαγκάζια του (ανθρώπου) πρωταγωνιστή καθώς ξεχύνονταν το ένα βαρύτερο απ' το προηγούμενο μπροστά στα απρόθυμα μάτια μου. 

Συνήθως όταν ένα βιβλίο δεν μου αρέσει, το αφήνω στη μέση και προχωράω στο επόμενο. Ετούτο εδώ όμως το έβαλα στην "παράλληλη ανάγνωση". Όσο παρακολουθούσα το γάτο και το αφεντικό του να ταξιδεύουν στην Ιαπωνία, διάβασα και μερικά εύκολα βιβλία μυστηρίου, ένα ξεδιάντροπο ρομάντζο της κυρίας που έγραψε τη σειρά Μπρίτζερτον, και ένα βιβλίο βοτανολογίας. Κάπως έτσι τρως μερικές φορές και ένα φαγητό που σε ζορίζει, συνοδεύοντάς το με λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και το αγόρι σου. 

Με αυτά και με εκείνα, άρχισα να πλησιάζω το αναπόφευκτα δακρύβρεχτο τέλος, μόνο που όταν άνοιξαν οι βρύσες, δεν ένιωσα μόνο στενοχώρια, αλλά και λύτρωση, αγάπη, νοσταλγία, συγχώρεση, ελπίδα και αλληλεγγύη. Όχι άσχημα για ένα βιβλίο που δεν κατέβαινε χωρίς "βοήθεια". 

Ο πολυταξιδεμένος γάτος μου θύμισε για άλλη μια φορά ότι ο δρόμος της θεραπείας δεν τελειώνει ποτέ, η ίδια η ζωή είναι η θεραπεία, κι ας μοιάζει συχνά με τιμωρία. Κάπως έτσι με  παρηγόρησε και ύστερα μου έδωσε το τελευταίο σκούντημα ώστε λίγο αργότερα να υιοθετήσω κι εγώ το δικό μου θεραπευτικό γατάκι. Αυτό που έχει σκαρφαλώσει και κουρνιάσει δίπλα στον υπολογιστή μου, όση ώρα γράφω ετούτη εδώ την ανάρτηση. 

Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ